Vorige week overleed een 'liefde van vroeger'. Dertig jaar geleden waren we vijf jaar samen. Ons contact bestond al jaren uit felicitaties bij verjaardagen en goede wensen voor het nieuwe jaar. Toch wilde ik graag naar zijn crematie, als een soort afsluiting.

De ceremonie was mooi en goed verzorgd. Tegelijk voelde ik me wat ontheemd. Het beeld dat van hem geschetst werd, was zo anders dan mijn eigen herinneringen. Kende ik hem dan zo slecht? Was hij zo enorm veranderd? Van wie neem ik eigenlijk afscheid? Na een nachtje slapen begreep ik het beter: een mens bestaat uit zo veel lagen, zo veel vertakkingen, zo veel 'schillen'. Het beeld op zijn rouwkaart laat dat prachtig zien. Al die facetten, die toch onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en die samen de boom maken.
Als ik op een uitvaart spreek, zal ik daar nog meer rekening mee houden. Misschien via een enkele zin, voor een oude liefde, ergens op de achterste bank.